communicant,
der
;
–/-en
;
aus
lat.
communicans
, dies zu
communicāre
›gemeinschaftlich tun‹
(
Georges
1, 1326
).
›Kommunionsempfänger‹;

Belegblock:

Kehrein, Kath. Gesangb. 1, S.  (
Mainz
1605
):
Wann vil Communicanten seyn, werden etliche Verß [...] gesunge͂.
Rot
296
(
Augsb.
1571
):
Communicant. Der die gemeinschafft des leibs vnd bluͦts Christi empfaͤcht.