complexionirt,
part. Adj.
›temperiert‹; auch: ›beschaffen, veranlagt‹;
Bedeutungsverwandte:
, (Adj.).

Belegblock:

Österley, Kirchhof. Wendunmuth (
Frankf.
1602
):
er müste selbs bekennen, daß er von natur also unverneinlich complexioniret.
Gille u. a., M. Beheim
118, 475
(
nobd.
,
2. H. 15. Jh.
):
so ain criste und ach ein jud [...] geleich complexeniret sein.
Sudhoff, Paracelsus (
um 1520
):
ob schon [...] kein planet wer gewesen und noch wer, noch so werent die kinder aus irer geburt geboren und complexionirt, genaturt worden.
Ebd. (
1589
):
solche blüe sehet ir auch an den gar etlen complexionirten menschen auf irer haut.
Höver, Bonaventura. Itin. A
122
(
moobd.
,
2. H. 15. Jh.
):
dye schön [...] der figur vnd der varb in den aynfeltigen vnd vermischten vnd auch in den complexionyerten oder aus elementen zesamengefügten leychnamen.