dankes,
Adv.
›willentlich, freiwillig‹;
zu (
der
2.

Belegblock:

Große, Schwabensp. (Hs. ˹
nd.
/
md.
,
um 1410
˺):
vortribt eyn here dankes sinen knest, her sol im sin lon gar geben.
Sievers, Oxf. Benedictinerr. (
hess.
,
14. Jh.
):
inkummet sie [suster] nit zu hant vor die ebdisse und vor die samenunge und buzzet iz
[ein Versäumnis]
irs dankes [...] so sal sie merre buzze liden.
Eggers, Psalter
75, 14
.