anhaften,
V.
1.
›an etw. haften, kleben‹.Vorw. wobd.; 14./15. Jh.; Texte der Mystik.
Belegblock:
ez [bilde] hât aleine ein zuohangen und anehaften an dem, des bilde ez ist.
Er [Cristus] ist der guldin ancker stark, | Wem er [Cristus] an hafft in disem jamermer.
Wan aber die sele von des armen libes swarheit emzklich wirt nider gezogen, daz sú dem guͦt nút luterlich mag an haften.
Ich wil lieber dir haften an, | Denn das mir würd ain laidiger man.
sprichet sant paulus: Der gotte anhaftet der ist ein geist.
3.
›jm./etw. innewohnen, mit etw. mitgegeben sein‹.Vorw. Texte der Mystik.
Belegblock:
Werg ist ir also verre alse der himel von der erden. Ein insin und eyn anhaften und ein einen mit gote, daz ist genade.
Des nymant ist noch wirt gelart | Wie sich natur geeynet hant, | Des menscheit der gotheit an hafft, | Der doch vom vater ist geporn.
es si die welt und was der anhaft: guͦt oder ere, frúnt oder moge.
Hie dringet der geist fúrbaz in mit einer verlornheit anhaftender creaturlichkeit.
daz wir cristo vnd sinen gelidern vollekomenliche incorperiert vnd vereinet werdent vnd vestekliche imme anhaftent vnd in imme blibent.
an der [warheit] haftet es [gemvͤt] mit einem wundrenne lange.
4.
›etw. anbelangen, betreffen‹.