anhauchen,
›jn. anhauchen‹; auch in ütr. Verwendung.
Bedeutungsverwandte:
1; vgl.
,
,
2,
2.
Belegblock:
Neumann, Rothe. Keuschh.
4796
(
thür.
,
1. H. 15. Jh.
):
des tuvels huchen an | entzundet di wip unnd di man. | der tuvel gluet van hellischen fuͤr.
Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat.
(
oobd.
,
1349
/
50
):
er [der track] hât ain tôtpringendez anhûchen oder anplâsen auz seinem hals.