anriechen,
V.
1.
›jn. wittern (von Tieren gesagt)‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl. .

Belegblock:

Ermisch u. a., Haush. Vorw.
212, 7
(
osächs.
,
1570
/
7
):
du kanst zu jedem thier kommen, das dich es anreucht, doch das du stille stehest und das antzlicht vorbergest.
Dietz Wb. Luther .
2.
›jn. anhauchen; jn. durch Hauchen anstecken‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl. .

Belegblock:

Helm, H. v. Hesler. Nicod. (
nrddt.
,
14. Jh.
):
lazet sie uch niht anriechen.
Ders., H. v. Hesler. Apok. (
nrddt.
,
14. Jh.
):
Do Crist an roch des todes ruch | Und her daz heimelich gebet | An Got sinen vater tet.
Der ruchet uns das biver an | Der totlichen quartanen.
Dietz, Wb. Luther .