leumden,
V.
›ehrend oder verleumderisch über jn. sprechen‹; als part. Adj.
(ge)leumdet
›von gutem bzw. üblem Ruf‹, wohl auch mit Tendenz zu ›beschuldigt‹;
zu  1, zum part. Adj. vgl. auch  5.
Bedeutungsverwandte:
 1,
1
 1; vgl. (negativ):  11, , ,  3,  2,  2, , , .

Belegblock:

Voc. Ex quo, D
329
(
rhfrk.
,
1418
):
Diffamare beschemen [...] / schmehen uel eyn bose gerecht machen [...] uel bosin lümunt [...] verlumeden.
Voc. inc. teut.
o viijv
(
Speyer
um 1483
/
4
):
Leumt me͂sch Famosus.
Bischoff u. a., Steir. u. kärnt. Taid. (
m/soobd.
,
1537
):
mit wol geloumbten männern.